يلا يابيرو بقه بلاش دلع، ده تانى مايكروباص يقف لنا وانت مش عايزه تركبى، احنا خلاص مش هنلحق الفطار!
ده برده صوت العقل و الحكمه اللى قلتلكم عليه و اللى كان السبب اننا نركب باص الجامعه العطلان اللى مافيهوش تكييف و نقعد ناحيه الشمس!!
الصراحه الواحد احيانا لازم يثق فى احساسه و مايسمعش صوت العقل!!!
بس برده عملت نفس الغلطه تانى
و سمعت صوت العقل
الميكروباصات الحقيقه كانت بتقف لنا من نفسها و الاخير ده كانت حالته مزريه بس ماحبيتش اتبطر على النعمه و ازعل استاذتى
و ركبنا!!!
كل واحده قاعده حاضنه شنطه الورق زى ابنها الرضيع
و من حسن حظى كمان انى كنت قاعده فى الطرف خالص
الكرسي اللى بيتنى ده
ولان سواق الميكروباص راجل متعاون ، كان اى حد عايز ينزل فى اى حته كان بيوافق ينزله
ولانى انا محظوظه كالعاده
كنت باضطر انزل انا و شنطتى علشان ننزل الركاب اللى ورا!!!
و فين و فين على ما ادركت انى ممكن انقل ورا اصلا ارحملى و اسيب استاذتى جنب الكرسي اللى عرفت على اخر الرحله ان شهرته " الكرسي القلاب"!!!!
بجد الرحله كانت هلاك لواحده زيي اساسا عندها مشاكل صحيه
بجد الشعب المصرى ده حمول و عظيم و برغم كل حاجه فيه لمحه تحضر بتظهر وقت اللزوم
البنت اللى جنبى اصرت تاخد منى شنطه الورق و تبدل مكانها معايافى لمحه انسانيه جميله.
على نهايه الرحله فى عبود كان الميكروباص وقف ينزل و يركب حوالى ٣٠ مره.
وفى ركاب نسيوا اننا صايمين و بدأوا يتخانقوا مع السواق
الظاهر ان الطبيعى انه كان يركب الناس مره واحده و ينزلهم فى نهايه " الخط"
بس هو كان طماع حبتين! وفضل ينزل و يركب طول الوقت
ده طبعا ضاعف مده الرحله
وعدد الفرملات اللى كانت بترجنا
و لان الكراسي كانت تقريبا لامسه الارض، كنا بنحس بكل طوبه يعدى عليها الميكروباص
كميه رجرجه و مطبات مش معقوله ادت الى تزحزح فقراتى اللى هى اساسا مش مظبوطه
وشد عضلات ظهرى و رقبتى لحد النهارده
و فجاه وقف السواقو اعلن ان ده اخر الخط بتاعه
عادى يعنى مل واحد عامل لنفسه خط لوحده
بس ياعم ده مش عبود!
ماليش دعوه ياست انا باقف هنا!!
ياست؟!!! بيقول للاستاذه الدكتوره ياست!!!
طبعا نزلنا جميعا و الحمد لله
لقينا تاكسيات تقف لنا و المغرب بيدن
رمضان كريم عليكوا
رمضان كريم ياجامعه بتحترم اعضاء هيئه تدريسها وتوفر لهم احسن ظروف للعمل و الابداع!!
